Przez wiele lat w polskim sektorze bankowym występowały silne procesy konsolidacyjne. Dla przykładu, w 2009 r. działało w Polsce 49 banków komercyjnych, w 2023 r. było ich już tylko 29. Spadek był powodowany w znacznej mierze przejęciami i połączeniami poszczególnych instytucji. W ostatnim czasie liczba fuzji i przejęć bankowych uległa jednak pewnemu zmniejszeniu.

Czy zatem potencjał konsolidacyjny sektora uległ wyczerpaniu? A może polskie banki czekają w przyszłości na tyle istotne wyzwania, związane chociażby z presją regulacyjną, czy też skalą zapotrzebowania na finansowanie, iż dalsza konsolidacja jest nieunikniona?

Jaki jest optymalny poziom koncentracji w sektorze bankowym i czy różni się on w zależności od państwa? W Unii Europejskiej udział 5 największych instytucji kredytowych w sumie aktywów sektora wahał się w 2021 r. od ok. 30% (Luksemburg) do ponad 98% (Grecja), przy średniej unijnej wynoszącej ok. 67%. W Polsce współczynnik ten osiągnął nieco ponad 58%, co może sugerować istnienie przestrzeni do dalszych fuzji i przejęć.

I wreszcie należy spytać, czy konsolidacje w sektorze bankowym niosą ze sobą głównie korzyści, zapewniając w szczególności efekty skali, stabilność instytucji oraz pozwalając na ekspansję międzynarodową banków? Czy też może jest wprost przeciwnie, w interesie klientów leży rozdrobnienie rynku, a fuzje i przejęcia rodzą ryzyka systemowe, skutkując powstaniem podmiotów zbyt dużych, żeby upaść?

Na te i inne pytania będą próbowali odpowiedzieć uczestnicy panelu O konsolidacji w sektorze bankowym. Szanse, zagrożenia, perspektywy.