• I Najważniejsze rekomendowane obszary działań w polityce gospodarczej Polski - czerwiec 2022

    1. Zapewnienie spójności polityki fiskalnej i monetarnej (tzw. policy mix) oraz przywrócenie wiarygodności każdej z tych polityk

    Zdecydowana większość ankietowanych specjalistów[1]wskazała na niespójność ekspansywnej polityki fiskalnej z zacieśnianą polityką monetarną i wskazała na konieczność zacieśniania każdej z nich aby skutecznie walczyć z inflacją w tym zakresie, w jakim mają na nią wpływ czynniki krajowe. Równocześnie wskazano na konieczność odbudowy wiarygodności tak polityki monetarnej, jak i polityki fiskalnej. Wiarygodność polityki monetarnej została nadszarpnięta przez zbyt długie ignorowanie sygnałów presji inflacyjnej i pozwolenie inflacji na tak znaczący wzrost, a także poprzez słabość polityki komunikacyjnej władz monetarnych. Odbudowa tej wiarygodności musi uwzględniać m.in. dalsze podwyżki stóp procentowych, powiązane z rzetelną analizą przyczyn i prawdopodobnej ścieżki inflacji oraz znaczącą poprawę komunikacji bieżącej i planowanej polityki („forward guidance”). Polityka fiskalna zbyt długo pozostawała ekspansywna w warunkach silnego wzrostu gospodarczego, przyczyniając się do presji inflacyjnej, a co gorsza, wysoki poziom ekspansywności tej polityki nie został jak dotąd ograniczony. Postulat ograniczenia i racjonalizacji wydatków publicznych powraca regularnie w rekomendacjach ekspertów – także i tym razem jest to osobna grupa tematyczna, omawiana poniżej. W obecnych warunkach widać jednak jeszcze lepiej, że konsolidacja i stabilizacja finansów publicznych jest nie tylko warunkiem wzrostu gospodarki, ale ma także wymiar utrzymywania inflacji
    w ryzach.

    2. Stabilizacja finansów publicznych, wzmocnienie podejścia wolnorynkowego w gospodarce

    Ankietowani ekonomiści wskazują na działania niezbędne dla konsolidacji finansów publicznych, równocześnie wskazując na potrzebę powrotu do porządku wolnorynkowego, wobec coraz mocniejszych prób działań interwencjonistycznych.
    W szczególności rekomendują:
    • przywrócenie działania reguł fiskalnych,
    • ograniczenie deficytu sektora finansów publicznych poniżej 3%,
    • reformę nakierowaną na zwiększenie przejrzystości finansów publicznych oraz pod-dania ich w pełnym
    zakresie kontroli parlamentarnej,
    • przegląd wydatków publicznych, zaprzestanie generowania nowych wydatków,
    • reformę systemu podatkowego i jego uproszczenie,
    • zwiększenie poziomu stabilności regulacji podatkowych, odbudowę klimatu inwestycyjnego,
    • zaprzestanie ingerencji państwa w prywatne umowy (w szczególności między bankami a ich klientami),
    • zmianę struktury wydatków finansów publicznych poprzez redukcję transferów socjalnych przy podniesieniu nakładów na cele kluczowe dla rozwoju, m.in. na politykę zdrowotną, obronę narodową, transformację energetyczną, politykę migracyjną.

    3. Uruchomienie KPO, pobudzanie inwestycji, w tym transformacja energetyczna

    Ankietowani licznie wskazali na konieczność możliwie najszybszego uruchomienia Krajowego Planu Odbudowy, postrzeganego jako możliwe „koło zamachowe” dla inwestycji w najbliższych kwartałach. Wymaga to zakończenia wojny prawnej z UE. W szerszym kontekście ekonomiści niezmiennie podnoszą temat wsparcia dla procesów inwestycyjnych, budujących potencjał gospodarki. W katalogu niezbędnych działań mieści się ustabilizowanie otoczenia regulacyjnego i podatkowego, odbudowa pozytywnego klimatu dla inwestycji, w szczególności także inwestycji związanych z transformacją energetyczną i „Zielonym Ładem”.

    4. Uniezależnienie banków od polityki
    Ograniczenie zależności wybranych banków od państwa, ograniczenie nadmiernego finansowania budżetu państwa przez banki, a także zwolnienie z podatku bankowego nowo udzielanych kredytów inwestycyjnych.

    __________________________________________________________________________________________________

    [1] W maju i czerwcu 2022 Europejski Kongres Finansowy prowadził badania ankietowe poprzedzające przygotowanie Makroekonomicznych wyzwań i prognoz dla Polski – edycja czerwiec 2022. Odpowiedzi przekazało 40 wybitnych polskich ekonomistów.

    Rozwiń pełny opisUkryj opisPrzejdź dalej
  • II Rekomendowane działania wynikające z wyzwań IT stojących przed polską bankowością

    Wprowadzenie
    Do głównych wyzwań technologicznych i IT stojących przed polską bankowością zalicza się obecnie następujące zagadnienia:

    1. Zapewnienie w sektorze bankowym zasobów kadrowych dla zespołów IT i cyberbezpieczeństwa, wdrożenie optymalnego modelu funkcjonowania w zakresie organizacji środowiska pracy oraz wykorzystania możliwości automatyzacji zadań.

    2. Zróżnicowane wykorzystanie rozwiązań chmurowych, zwłaszcza chmury publicznej, przez banki oraz efektywna implementacja nowych technologii wewnątrz organizacji i w relacji ze światem zewnętrznym.

    3. Zapewnienie ciągłości działania, jako najważniejszego elementu bezpieczeństwa działalności banków, z naciskiem na zachowanie odporności wobec wyzwań powiązanych z sytuacjami kryzysowymi oraz masowe upowszechnianie procesów zdalnych – sprostanie oczekiwaniom klientów w kontekście ograniczeń technologicznych i regulacyjnych.

    Rekomendacje

    Ad.1. W obszarze zarządzania kadrami IT i bezpieczeństwa oraz organizacji środowiska pracy rekomendujemy:

    1. Wprowadzenie zmian w modelu pracy – z myślą o zapewnieniu kadr IT w czasie rosnącej konkurencji (wewnątrz i spoza kraju), inflacji wynagrodzeń i zmieniających się znacząco oczekiwań pracowników
    – w kierunku powiększenia udziału pracy zdalnej/hybrydowej wobec pracy stacjonarnej, uwzględnienia elastycznych godzin pracy, wdrożenia odpowiednich procedur i narzędzi z zakresu
    zarządzania kadrami.
    2. Tworzenie nowoczesnego środowiska pracy przez otwarcie na korzystanie z nowych technologii (np. rozwiązań chmurowych i automatyzujących realizację zadań) oraz dostosowywanie kultury organizacyjnej, w tym systemów wynagrodzeń i premiowania.
    3. Wykorzystanie możliwości sektorowych centrów usług wspólnych w obsłudze wystandaryzowanych, regulacyjnych zadań, co umożliwi bankom redukcję indywidualnych obciążeń kadrowych i zasobowych w tych obszarach (np. AML, KYC, PSD2).

    Ad.2. W obszarze wykorzystania rozwiązań chmurowych i implementacji nowych technologii rekomendujemy:

    1. Zwiększenie nakładów finansowych w inwestycje związane z rozwojem nowych technologii (takich jak chmura obliczeniowa, analityka i wykorzystanie danych, sztuczna inteligencja) koniecznych do skutecznego konkurowania na rynku krajowym i europejskim.
    2. Wyposażenie pracowników w nowe kompetencje, niezbędne do realizacji zadań służbowych związanych z wykorzystaniem nowych technologii. Wdrożenie sektorowych programów szkoleniowych, podnoszących kwalifikacje pracowników, także spoza obszarów IT, w zakresie wykorzystania nowych technologii (algorytmy, AI, roboty).
    3. Współpraca z regulatorami i nadzorem oraz upowszechnienie i przyspieszenie adopcji rozwiązań o charakterze sektorowym – takich jak centra usług wspólnych.

    Ad.3. W obszarze zapewnienia ciągłości działania i dostępności procesów zdalnych rekomendujemy:

    1. Wnikliwą weryfikację i optymalizację dotychczasowej polityki oraz procesów bezpieczeństwa i ciągłości działania, ze względu na aktualną sytuację geopolityczną.
    2. Rozszerzenie dotychczasowego zakresu zagadnień umieszczanych w obszarze cybersecurity, standardowo powiązanych z ochroną klientów oraz banków, o kwestie związane z odpornością na cyberterroryzm i działania o charakterze militarnym. W związku z tym wymagana jest aktualizacja istniejących i opracowanie nowych procedur bezpieczeństwa i ciągłości działania na poziomie banku, sektora oraz kraju.
    3. Zwiększenie nakładów i inwestycji w obszarze bezpieczeństwa (m.in. analityka behawioralna, analiza sieci, etc.) w związku z postępującą cyfryzacją społeczeństwa, co wpływa na zwiększone wykorzystanie przez klientów kanałów zdalnych w kontaktach z bankami. Wiąże się to z rosnącym oczekiwaniem klientów, co do dostępności usług bankowych w sposób nieprzerwany, co z kolei wymaga odpowiedniego przygotowania organizacji od strony wykorzystywanej technologii, wyposażenia oraz zasobów kadrowych.

    Rozwiń pełny opisUkryj opisPrzejdź dalej
  • III Rekomendowane działania strategiczne i operacyjne w obszarze cyberodporności sektora bankowego

    Uczestnicy Europejskiego Kongresu Finansowego podkreślają ogromny wpływ wydarzeń na Ukrainie na ryzyka związane z funkcjonowaniem także polskiego sektora bankowego. Pokazały one, że sektor jest zdolny do mobilizacji i wspólnego działania oraz że podejmuje skuteczne działania mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa. Należy mieć także świadomość, że ilość ataków będzie narastać w jeszcze większym tempie, co podnosi znaczenie współpracy wszystkich uczestników sektora oraz struktur państwowych. Ponadto nadal pilną potrzebą jest odblokowanie możliwości działania w celu wykrywania i zapobiegania oszustwom. Jako elementy wpływające na bezpieczeństwo sektora i konieczność podjęcia działań
    sektorowych wymieniono rosnącą ilość i zmienność wektorów ataków, niską świadomość Klientów i ujawnione nowe słabości po stronie łańcuchów dostaw. Zauważono także wyzwania związane z coraz większą liczbą regulacji w zakresie cyberbezpieczeństwa. Doceniając wysiłek całego sektora w zapewnieniu wysokiej jakości usług oraz bezpieczeństwa, uczestnicy EKF wskazują na konieczność kontynuowania wysiłków na rzecz jeszcze większej intensyfikacji działań w zakresie cyberbezpieczeństwa i przeciwdziałania nadużyciom w sektorze bankowym oraz edukacji Klientów banków.

    Rekomendujemy następujące działania strategiczne i operacyjne w obszarze cyberodporności sektora bankowego:

    1. Działania w obszarze cyberbezpieczeństwa, przy aktywnym zaangażowaniu banków komercyjnych, ZBP, KNF i spółek infrastrukturalnych sektora, szczególnie w zakresie wykrywania i przeciwdziałania oszustwom, dzielenia się informacjami o zagrożeniach i wdrażaniu rozwiązań sektorowych wymaga współpracy z administracją rządową i niezbędnymi zmianami legislacyjnymi, m.in. w celu międzysektorowej wymiany informacjami prawnie chronionymi, odblokowania możliwości masowego wykorzystywania metod biometrycznych, stosowania rozwiązań chmurowych, AI i ML w cyberbezpieczeństwie. Analogicznych działań wymaga zapewnienie odpowiedniej ochrony zasobów sektora bankowego, dostępności kluczowego personelu w czasie konfliktu zbrojnego lub wojny hybrydowej i ciągłości działania banków w przypadku wielkoskalowych, często geopolitycznych zagrożeń w cyberprzestrzeni RP. Związek Banków Polskich podjął się roli koordynatora dialogu obu powyższych rekomendacji z administracją rządową, w celu wypracowania odpowiedniej ścieżki prawnej i instytucjonalnej współpracy

    2. Wskazano na rolę banków, Związku Banków Polskich i Warszawskiego Instytutu Bankowości w kontekście edukacji klientów o cyberzagrożeniach – w tym potencjalnie możliwość wypracowania sektorowego kodeksu postępowania.

    3. Niezbędne jest również rozpoczęcie prac z przedstawicielami nadzoru w celu wypracowania efektywnego modelu uzyskiwania zgód klientów na stosowanie najnowocześniejszych technologii w celu ich ochrony przed zagrożeniami.

    4. Żaden podmiot obecnie nie jest w stanie samodzielnie sprostać wyzwaniom w zakresie cyberbezpieczeństwa. Należy więc kontynuować integrację działań poprzez budowanie rozwiązań sektorowych, m. in.: dalszy rozwój kompetencji FinCERT.pl – BCC ZBP jako Centrum Wymiany i Analiz Informacji (ISAC) dla sektora finansowego, a także jego koordynacyjnej roli w zakresie działań związanych z wykrywaniem i przeciwdziałaniem przestępstwom popełnianym na szkodę instytucji finansowych lub ich klientów, oraz tworzenie Sektorowego Centrum Usług AML (projekt KIR SA i ZBP).

    5. Harmonizacja regulacji w zakresie zapewnienia cyfrowej odporności sektora finansowego (DORA, NIS2, KSC) oraz opracowanie wytycznych i zapewnienie wsparcia dla legislatorów, aby adopcja regulacji unijnych była prowadzona zgodnie z ich duchem i zamiarem. Dalsze wsparcie w przygotowaniu rekomendacji dotyczących wspólnych projektów regulacyjnych standardów technicznych dotyczących zasad dotyczących testowania odporności cyfrowej, zasad identyfikacji oraz klasyfikacji incydentów ICT a także wymiany informacji w tym zakresie.

    6. Chmura obliczeniowa – znaczące przyspieszenie adopcji chmury w celu zaadresowania nowych rodzajów ryzyka oraz poprawy efektywności i elastyczności jest w interesie sektora. Inicjatywy muszą być przemyślane i dobrze zaplanowane. Wymagane są dalsze działania ułatwiające wykorzystywanie rozwiązań chmurowych w sektorze.

    Ponadto w ramach dyskusji stwierdzono, że następujące rekomendacje poprzedniego Europejskiego Kongresu Finansowego pozostają aktualne i powinny być kontynuowane:

    7. Dalsze propagowanie i rozwój przez uczestników sektora finansowego usług tożsamości cyfrowej oraz wykorzystanie najnowszych technologii takich np. jak biometrii behawioralnej w celu dodatkowego uszczelnienia procesów. Wspólne sektorowe prace nad mechanizmami wspierającymi prawidłową identyfikacje wszystkich stron transakcji, w tym skuteczne przeciwdziałania phishingowi, oraz fałszywej tożsamości cyfrowej.

    8. Dalsze intensywne działania na rzecz podnoszenia świadomości klientów w zakresie zagrożeń w cyberprzestrzeni, przy aktywnym zaangażowaniu m.in. banków koordynowanym głównie przez ZBP (FinCERT.pl – BCC ZBP), obejmujące wszystkie grupy społeczeństwa.

    9. Kontynuowanie programów certyfikacji pracowników pierwszej linii instytucji finansowych oraz prowadzenia skoordynowanej przez ZBP edukacji eksperckiej: organów ścigania, wymiaru sprawiedliwości i pracowników odpowiedzialnych za cyberbezpieczeństwo banków i ich klientów oraz wdrożenie programów współpracy z uczelniami w celu kształcenia specjalistów o właściwych profilach wymaganych przez rynek.

    Rozwiń pełny opisUkryj opisPrzejdź dalej
  • IV Rekomendowane działania dotyczące utrzymania stabilności i zdolności sektora bankowego do wspierania gospodarki

    Wprowadzenie
    Do kluczowych ryzyk stojących przed sektorem bankowym w Polsce zalicza się obecnie:
    1. rosnącą niestabilność otoczenia regulacyjnego,
    2. słabnącą pozycję kapitałową sektora.
    Wyjątkowa kumulacja stojących przed sektorem bankowym ryzyk zagraża bezpieczeństwu sektora.

    Rekomendacje

    Ad. 1. Rosnąca niestabilność otoczenia regulacyjnego.
    Aktualne pozostaje, dyskutowane w ubiegłym roku, ryzyko związane z rosnącą liczbą klientów szukających na drodze sądowej możliwości uchylenie się od skutków umów obarczonych ryzykiem (hipoteczne kredyty walutowe CHF). Spory te w coraz większej skali obciążają wyniki i pozycję kapitałową banków posiadających portfele tych kredytów. Dodatkowo, rząd podjął się, bezprecedensowej w Europie, ustawowej ingerencji w stosunki umowne między bankami a kredytobiorcami, tzw. „wakacje kredytowe”. Za program dostępny dla wszystkich klientów, bez względu na ich sytuację ekonomiczną i zdolność spłaty, wg pierwszych szacunków akcjonariusze banków będą musieli zapłacić co najmniej kilkanaście miliardów złotych. Na horyzoncie pojawiały się również nowe ryzyka prawne, mogące powstać w przypadku nieuporządkowanej reformy WIBOR. Kontynuacja obecnych trendów doprowadzić może w przyszłości do mniejszej dostępności i wyższych cen produktów bankowych, w szczególności tak ważnego, dla klientów indywidualnych i całej gospodarki, produktu bankowego jakim jest kredyt hipoteczny. Rośnie też ryzyko pokusy nadużycia, tj. podejmowania przez kredytobiorców nadmiernego ryzyka w przyszłości. W tym kontekście jeszcze ważniejsze są, cały czas aktualne, rekomendacje ubiegłorocznego Okrągłego Stołu CRO:
    1. Przywrócenie warunków względnej stabilności prowadzenia działalności bankowej, w zakresie ryzyka prawnego (stabilność prawa i jego interpretacji).
    2. Podejście organów administracji państwowej i sądowniczej umożliwiające bankom ex ante racjonalne konstruowanie i wycenę produktów bankowych.
    3. Znalezienie ponownej równowagi w relacji bank-klient, w zakresie dopuszczalnej swobody ponoszonego przez klienta ryzyka i jego konsekwencji.

    Ad. 2. Ryzyko wypłacalności, słabnąca pozycja kapitałowa.

    Pozycja kapitałowa polskiego sektora bankowego znajduje się pod rosnącą presją. Na sektorze ciążą rosnące odpisy na ryzyka prawne związane ze sporami dotyczącymi kredytów hipotecznych CHF, koszty potencjalnego ratowania banków o najsłabszej pozycji kapitałowej, spadające ceny obligacji skarbowych obciążają coraz bardziej współczynniki wypłacalności sektora. Polskie przedsiębiorstwa zaczynają doświadczać granic, do jakich polski sektor bankowy jest w stanie wspierać gospodarkę – limity koncentracji przy spadających kapitałach banków powodują, że najwięksi klienci korporacyjni już mają problem, żeby znaleźć krajowe finansowanie. Niepewność związana z rosyjską inwazją na Ukrainę w połączeniu ze skalą niepewności związaną z ryzykami prawnymi („wakacje kredytowe”) czasowo odcięła polskie banki od możliwości pozyskiwania finansowania podporządkowanego z rynków
    międzynarodowych.

    W tym kontekście rekomenduje się:
    1. Usunięcie bodźców zaburzających mechanizmy rynkowe na rynku skarbowych papierów wartościowych pomiędzy polskimi bankami i inwestorami zagranicznymi (wpływ podatku bankowego).
    2. Redukcję obciążeń para-fiskalnych do poziomów porównywalnych z innymi rynkami europejskimi, tak, aby tempo wzrostu bazy kapitałowej w polskim sektorze bankowym zaczęło dorównywać tempu wzrostu klientów korporacyjnych.
    3. Kontynuację obowiązywania regulacji „CRR Covid-19 Quick-Fix”[1] , aby ograniczyć wpływ negatywnej wyceny obligacji skarbowych na pozycję kapitałową sektora.

    ___________________________________________________

    [1] Wynikającej z Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Radu (UE) 2020/873.

    Rozwiń pełny opisUkryj opisPrzejdź dalej
  • V Rekomendacja dotycząca odbudowy Ukrainy

    Europejski Kongres Finansowy rekomenduje wprowadzenie specjalnej opłaty (quasi-fiskalnej) na wybrane rosyjskie towary i usługi importowane przez kraje UE. Opłata ta powinna być na tyle wysoka, aby koszt importowanych rosyjskich towarów i usług przewyższał koszt podobnych towarów i usług importowanych z innych krajów. Kwoty z tej opłaty specjalnej pobieranej z tytułu importu rosyjskich towarów i usług do krajów UE powinny być przeznaczane na specjalny europejski fundusz odbudowy Ukrainy.

    Proponujemy również mechanizm zapobiegający obchodzeniu opłat z pomocą państw trzecich poprzez wprowadzenie świadectwa pierwotnego pochodzenia towarów i usług.

    Rozwiń pełny opisUkryj opisPrzejdź dalej
  • VI 10 najważniejszych rekomendacji dotyczących racjonalizacji rynku kredytów mieszkaniowych dla ludności

    Głównym celem koncepcji nowego rynku kredytów mieszkaniowych społeczeństwa przy racjonalnym wykorzystaniu mechanizmów gospodarki rynkowej i minimalizacja ryzyka dla banków i kredytobiorców.

    Ważne jest, by proponowany nowy kształt rynku kredytów mieszkaniowych odpowiadał oczekiwaniom obu stron umowy kredytowej – zarówno banków, jak i konsumentów, czyli:
    – musi być bardziej niż obecny bezpieczny, tzn. nie może generować (zbytnich) ryzyk dla stron transakcji,
    – powinien sięgać do doświadczeń najbardziej rozwiniętych rynków finansowych i nieruchomości, aby kredyt hipoteczny
    stanowił istotne źródło finansowania mieszkalnictwa,
    – musi dawać klientom możliwość wyboru odpowiedniego dla nich kredytu,
    – powinien być na tyle opłacalny, aby kredyt hipoteczny kreował wartość banków dla akcjonariuszy i innych interesariuszy
    oraz wspierał rozwój budownictwa,
    – nie powinien dopuszczać do pojawienia się ryzyka prawnego.

    Zdaniem ekspertów Europejskiego Kongresu Finansowego najważniejszymi zagrożeniami dla rozwoju rynku kredytów
    mieszkaniowych jest ryzyko kwestionowania przez kredytobiorców niektórych postanowień wieloletnich umów oraz
    nadal nie rozwiązany problem rekompensaty za wcześniejszą spłatę kredytu na stałą stopę.

    Proponujemy:
    1. Wdrożenie jednolitego wzoru umowy kredytu mieszkaniowego
    Podważanie postanowień umowy dawno zawartej i wykonywanej bez przeszkód oznacza groźną niestabilność otoczenia prawnego i obarcza nowo zawierane kredyty ryzykiem prawnym, które w razie materializacji, może zagrozić stabilności systemu finansowego państwa. Wyjściem z tej sytuacji jest wyeliminowanie ewentualnych warunków niedozwolonych ex ante, a nie likwidowanie ich ex post.

    Rekomendowanym rozwiązaniem, stosowanym w wielu krajach, jest posługiwanie się w relacjach z klientami standardowymi formularzami umowy, uzgodnionymi z udziałem kluczowych instytucji dla funkcjonowania rynku. W przypadku polskich umów kredytu mieszkaniowego właściwymi uczestnikami tego procesu byliby: regulator (KNF), instytucje zajmujące się ochroną konsumentów (UOKiK i Rzecznik Finansowy), przedstawiciel Izby Cywilnej Sądu Najwyższego oraz banki. Celem tej rekomendacji jest neutralizacja ryzka prawnego.

    2. Nowelizacja art. 40 Ustawy o kredycie hipotecznym dot. rekompensaty za wcześniejszą spłatę
    Sprawa rekompensaty dotyczy jednej z najważniejszych kwestii dla długoterminowego funkcjonowania rynku kredytów mieszkaniowych o stałej stopie procentowej. Bez rozwiązania tej kwestii próby zatrzymania kredytobiorców przy stałej stopie są bezprzedmiotowe, podobnie jak oferowania kredytów o stałej stopie procentowej o tenorze dłuższym niż pięć lat. Z uzasadnienia art. 40 Ustawy o kredycie hipotecznym wynika, iż przepis dotyczący rekompensaty został wprowadzony w celu ochrony interesu konsumentów. Tymczasem brak rozwiązania tego problemu może doprowadzić do zablokowania rozwoju kredytów na stałą stopę, na czym konsumenci zamiast zyskać – stracą. Nowe brzmienie przepisu powinno być wspólnie wypracowane i uzgodnione przez KNF, UOKiK oraz banki, a następnie wprowadzone poprzez nowelizację Ustawy.

    3. Uzupełnienie oferty kredytowej banków
    W nowej sytuacji na rynku konieczne jest stopniowe wprowadzanie przez banki nowych produktów kredytowych, które pozwolą bankom lepiej się dopasować do potrzeb i możliwości klientów. Doświadczenie innych krajów pokazuje, że możliwe jest znaczne rozszerzenie oferty kredytowej: obok kredytów na zmienną stopę (z ratą stała, albo malejącą) oraz na stałą stopę (z różnymi tenorami) możliwe są też inne produkty, odpowiednie dla części klientów banków, w zależności od ich wieku, dochodów, a przede wszystkim rozumienia ryzyka związanego z kredytem. Ponadto, w wielu krajach jako szczególną kategorię wyróżnia się też pierwszy kredyt w życiu. Dlatego wskazane jest, by banki stopniowo rozbudowywały swoje oferty.

    4. Ograniczenie finansowania długich aktywów krótkim pieniądzem
    Dużym problemem polskiego rynku kredytów mieszkaniowych jest niedopasowanie terminów zapadalności pasywówi aktywów. Wprawdzie w tej chwili sektor jest ogólnie nadpłynny, ale z doświadczenia innych krajów wynika, że stan taki może w krótkim czasie ulec zmianie.

    A. W szczególności należałoby zachęcać klientów do długoterminowego oszczędzania, na przykład na wkład własny, na wcześniejszą spłatę kredytu, lub na inne cele, dla których warto, by banki miały atrakcyjne oferty. Utraconą szansą w tym obszarze jest niewykorzystanie w Polsce koncepcji kas oszczędnościowo-budowlanych oraz brak wsparcia przez Państwo długoterminowego oszczędzania na cele mieszkaniowe.

    B. Wprowadzenie wymogu, by pewną część pasywów finansujących portfel długoterminowych kredytów mieszkaniowych stanowiły długoterminowe instrumenty dłużne. Obserwowana obecnie łatwość dostępu do tanich pasywów krótkoterminowych zniechęca jednak do sięgania po droższe pasywa długoterminowe. W związku z tym wskazane by było wprowadzenie wymogu regulacyjnego, zgodnie z którym w ciągu pięciu lat pasywa finansujące długoterminowe kredyty mieszkaniowe w określonym stopniu składałyby się z długoterminowych instrumentów dłużnych.

    C. Jednym z długoterminowych instrumentów dłużnych, uważanym za szczególnie bezpieczny, są hipoteczne listy zastawne. Trudno zrozumieć dlaczego w Polsce rynek ten nie rozwija się. Rekomendujemy pilne uruchomienie w Polsce rynku listów zastawnych, a w szczególności rynku detalicznych listów zastawnych, co postuluje zdecydowana większość ekspertów. Szczegółowe propozycje znajdują się w części poświęconej rynkowi listów zastawnych.

    5. Wypracowanie nowej polityki informacyjnej we współpracy z instytucjami i organizacjami konsumenckimi
    Polityka informacyjna instytucji aktywnych na rynku finansowym obsługującym klientów indywidualnych wymaga przemyślenia i zmian. Również nawyki powinni zmienić konsumenci i w większym stopniu samodzielnie analizować ryzyko kredytu. Obecne regulacje wymagają stworzenia przez bank odpowiednio zróżnicowanej oferty i poinformowania konsumenta o charakterystykach poszczególnych produktów, pozostawiając konsumentowi swobodę wyboru (z pewnymi ograniczeniami, np. co do waluty kredytu).

    Wprawdzie zgodnie z wymaganiami Ustawy o kredycie hipotecznym każdy klient na etapie poprzedzającym podpisanie umowy otrzymuje szereg materiałów informujących go o czynnikach ryzyka procedurach, itp., ale pomimo tego, potencjalne skutki materializacji tych ryzyk mogą być przez klienta niedocenione. Ów brak wzajemnego zrozumienia dodatkowo wynika z faktu, iż bank zakłada, że klient, którem dostarczono informację, rozumie produkt i ryzyka z nim związane i w związku z tym podejmuje racjonalne decyzje, a klient postrzega bank – instytucję komercyjną – jako instytucję zaufania publicznego i tym samym może czuć się zwolniony z samodzielnej oceny ryzyka kredytu.

    6. Wsparcie programów systematycznego oszczędzania na cele mieszkaniowe przez instytucje publiczne (NBP, BGK, MF)
    Mogłyby to być gwarancje antyinflacyjne udzielane za pośrednictwem banków prowadzących te rachunki. Gwarancje antyinflacyjne mogłyby dotyczyć w szczególności detalicznych nabywców długoterminowych listów zastawnych lub/i długoterminowych depozytów przeznaczanych na cele mieszkaniowe.

    7. Specjalne rozwiązania dla młodych osób, które zaciągają kredyt mieszkaniowy po raz pierwszy w życiu
    Kredyty takie generują wyższe ryzyko niż kredyty standardowe i dlatego w innych krajach są często są objęte gwarancjami rządowymi. Alternatywnym rozwiązaniem byłoby skupowanie takich kredytów w sposób wspierany przez państwo (na przykład przez BGK), pod warunkiem zgodności z wymaganiami stawianymi tego rodzaju produktom. Banki nie mają możliwości samodzielnego wprowadzenia rekomendacji 6 i 7. Dlatego niezbędna jest aktywniejsza rola państwa.

    8. Zmiany w modelu finansowania kredytów mieszkaniowych
    Zdecydowana większość ekspertów wyraziła opinię, że najwłaściwszym sposobem finansowania długookresowych kredytów hipotecznych w obecnej sytuacji są klasyczne i detaliczne listy zastawne oraz depozyty oparte na systematycznym i długookresowym oszczędzaniu. Najważniejsze wydaje się stworzenie popytu krajowego, a nie zagranicznego, na polskie listy zastawne. Warto bowiem zauważyć, że sprzedaż listów zastawnych zagranicznym inwestorom może dodatkowo zwiększać strukturalną nadpłynność krajowego sektora bankowego, co nie byłoby obecnie wskazane. Wskazane byłoby rozpoczęcie kreowanie krajowego popytu od nabywcy (inwestora) detalicznego, co oznacza m.in., że:
    – nominał listu powinien być niski, np. 1 tys. zł,
    – nazwa powinna być zrozumiała dla nieprofesjonalnego nabywcy, np. lokata hipoteczna,
    – wiarygodność lokaty hipotecznej powinna być wyższa niż klasycznego depozytu ponieważ dotyczy oszczędności długookresowych.

    Popyt ze strony nabywców instytucjonalnych, szczególnie banków, może zostać wykreowany dodatkowo przez zwolnienie inwestycji w listy zastawne z podatku bankowego, zakupy przez NBP, lub/i BGK. Zdrowszym rozwiązaniem dla stabilności systemu finansowego wydaje się zwolnienie ich z podatku bankowego, ale będą one stanowiły konkurencję dla obligacji państwowych, co w dzisiejszej sytuacji może stanowić hamulec dla realizacji prezentowanej koncepcji. W tej sytuacji warto rozważyć gwarancje zwolnienia listów zastawnych z podatku bankowego np. od rok 2024. Skup listów zastawnych przez banki z tej samej grupy kapitałowej co ich emitent powinien być docelowo ograniczony, mimo iż w pierwszej fazie budowy rynku listów zastawnych może być uzasadniony. Aby stymulować podaż i popyt na listy zastawne rekomendujemy w szczególności:
    – nałożenie obowiązku na banki uniwersalne domykania luki terminowej instrumentami dłużnymi,
    – usprawnienie procesu wpisu do hipoteki poprzez umożliwienie dokonywanie wpisu bezpośrednio przez notariusza przy udzieleniu kredytu lub przy przeniesieniu kredytu z banku uniwersalnego przez powiernika albo innego wyznaczonego pracownika banku,
    – promowanie listu zastawnego jako bardzo bezpiecznej inwestycji,
    – wspieranie przez regulatorów inwestycji w listy zastawne poprzez politykę limitów dla PPK, OFE oraz FIO/FIZ.

    9. Zmianę modelu regulacyjnego dotyczącego emitentów listów zastawnych
    Modelem, do którego należy dążyć powinny być inspiracje wynikające z rozwiązań duńskich i szwedzkich (model „lekkiej” struktury banku hipotecznego).”Lekka” struktura banku hipotecznego oznacza, że bank hipoteczny w pełni kontrolowany (100% akcjonariatu) przez krajowy bank uniwersalny w większym stopniu niż obecnie powinen móc powierzać wykonywanie czynności bankowi „matce”, tym samym optymalizując koszty działalności na poziomie grupy krajowych banków. Takie rozwiązanie jest obecnie procedowane w ramach ustawy obecnie poddanej przez Ministerstwo Finansów konsultacjom publicznym i pozwala bankowi na redukcję kosztów własnych (lub na poziomie grupy krajowych banków), a tym samym umożliwia większą rentowność listów zastawnych.

    10. Zmianę dotychczasowego modelu edukacji finansowej i doradztwa kredytowego
    Nowy model edukacji finansowej i doradztwa kredytowego powinien zostać opracowany we współpracy banków z instytucjami i organizacjami konsumenckimi. Należałoby rozważyć zaangażowanie organizacji społecznych, które również mogłyby świadczyć pomoc (swoiste doradztwo) przyszłym kredytobiorcom. Ich działalność miałaby do spełnienia dwa cele: po pierwsze edukację finansową, po drugie – wyjaśnianie czynników ryzyka związanych z konkretnym produktem kredytowym. Klient chcący zaciągnąć kredyt mieszkaniowy otrzymuje projekt umowy kredytowej i ma dwa tygodnie na zapoznanie się z nią, wniesienie uwag, które bank może, ale nie musi uwzględnić. W tym czasie klient powinien zasięgnąć porady eksperta, na przykład organizacji społecznej. O tym, czy pomoc byłaby płatna, czy bezpłatna decydowałaby sama organizacja.

     

     

     

     

     

    Wybór i redakcja najważniejszych rekomendacji: Leszek Pawłowicz (Europejski Kongres Finansowy) we współpracy z Kamilem Liberadzkim (Urząd Komisji Nadzoru Finansowego) i Andrzejem Reichem (Klub Odpowiedzialnych Finansów przy EKF). Rekomendacje dotyczące nowego kształtu rynku kredytów mieszkaniowych zostały opracowane na podstawie licznych źródeł, w pierwszym rzędzie na podstawie wyników ekspertyzy grupowej przeprowadzonej przez Klub Odpowiedzialnych Finansów przy Europejskim Kongresie Finansowym. Prośbę o opinię skierowaliśmy do ekspertów z: sektora bankowego, instytucji ochrony praw konsumenta, regulatorów, firm konsultingowych i środowiska akademickiego. Zanonimizowane opinie 63 ekspertów dostępne są na stronie www.efcongress.com. Projekt był następnie przedmiotem trzech roboczych eksperckich dyskusji poświęconych: ofercie kredytowej i procesowi kredytowania, długoterminowemu finansowaniu, a zwłaszcza listom zastawnym oraz relacjom bank – klient i edukacji finansowej.

     

    Rozwiń pełny opisUkryj opisPrzejdź dalej
  • VII Rekomendacje racjonalizacji projektowanych zmian legislacyjnych W odniesieniu do zarządzania wierzytelnościami oraz nadzoru Publicznego

    “Wszyscy jesteśmy dłużnikami”. Parafrazując tytuł słynnego filmu chcemy podkreślić znaczenie i doniosłość problematyki związanej z podstawowymi fundamentami każdej umowy społecznej, opartej o zasadę pacta sunt servanda (z łac. Umów trzeba dotrzymywać) osadzając ją w kontekście planowanych zmian legislacyjnych dotyczących zasad dochodzenia roszczeń wobec dłużników. Realizacja funkcji odpowiedzialności za zaciągane zobowiązania bez określonych instrumentów umożliwiających ich realizację jest jedynie pustym terminem. W stosunkach konsument (dłużnik) – Państwo (wierzyciel), realizacja interesu wierzyciela realizowana jest za pośrednictwem przymusu administracyjnego. W stosunkach cywilnoprawnych, obowiązująca zasada autonomii woli oraz równorzędności stron doznaje szczególnego uszczerbku w relacjach z konsumentami, choć ograniczenia te nie mogą mieć charakteru fundamentalnego (tzn. zaburzać natury stosunku). Dlatego chcemy podkreślić wagę i ryzyka projektowanych zmian dotyczących zasad dochodzenia roszczeń, które dotyczą zarówno wierzycieli świadczących usługi (banki, telekomy, etc.) oraz nabywców wierzytelności, wskazując na postulaty, których realizacja spowoduje – w naszej ocenie – zrównoważenie interesów dłużników i wierzycieli
    z poszanowaniem szczególnego interesu słabszej strony (tj. konsumenta), uwzględniając przy tym ponad 20 lat doświadczeń i dorobku jednej z najbardziej profesjonalnych branż zarządzania wierzytelnościami w naszej części Europy. Istotnym jest również to, żeby sektor wierzycieli traktować jednolicie, bez sztucznego podziału na wierzycieli pierwotnych i wtórnych. Dlatego postulujmy likwidowanie swoistej asymetrii pomiędzy wierzycielami pierwotnymi i wtórnymi.

    Rekomendacja 1
    Projektowane zmiany w ustawie o działalności windykacyjnej i zawodzie windykatora (dalej: „Ustawa”) nie dostrzegają korzyści istniejącego modelu windykacji polubownej, tj. tego rodzaju czynności faktycznych i prawnych, których uciążliwość dla dłużnika jest minimalna. Proponowane zmiany dotyczące możliwości wniesienia skutecznego sprzeciwu przez
    dłużnika wobec podejmowanych wobec niego czynności windykacyjnych spowodują, że windykacja polubowna wobec takiego dłużnika nie będzie mogła być kontynuowana, potęgując liczbę spraw dochodzonych przez wierzycieli na etapie egzekucyjnym i sądowym. Planowane zmiany spowodują znaczne utrudnienie w nawiązywania kontaktu z osobami zadłużonymi
    na wczesnym etapie i spowodują lawinowy przyrost ilości spraw w sądach. Paradoksalnie, cel projektowanej Ustawy mający na celu lepszą ochronę praw konsumenta nie zostanie osiągnięty, gdyż wierzyciele zmuszeni odstępować od podejmowania prób polubownego załatwienia sprawy, będą kierować sprawy do sądów, a obowiązek zapłaty będzie realizowany za pomocą środków przymusu państwowego. Ponadto, przyjmowanie rozwiązań, w których określone kategorie osób nie mogą być podmiotem działań windykacji polubownej niesie ze sobą poważną obawę, że osoby takie, z uwagi na zbyt duże ryzyko braku spłaty oraz wysokie koszty dochodzenia takiej należności, zostaną ograniczone w faktycznej możliwości zaciągania jakichkolwiek zobowiązań pieniężnych. Osoby te będą pozbawione możliwości ugodowego rozwiązania problemu swojego zadłużenia, co skazuje ich na dłuższą co do zasady droższą drogę postępowania sądowego i następnie egzekucyjnego (skoro windykacja polubowna nie będzie możliwa). Będące konsekwencją Ustawy nadmierne kierowanie spraw na ścieżkę sądowo-egzekucyjną oznacza znaczący wzrost kosztów dla zadłużonego w porównaniu z polubownym dochodzeniem wierzytelności. Przeczy to celowi projektowanej regulacji, jaką ma być rzekomo dbałość o interesy osób słabszych i gorzej zorientowanych.

    Wreszcie, planowane zmiany ujęte w projekcie Ustawy będą miały bezpośredni wpływ na oferowane ceny za nabywane przez wierzycieli wtórnych pakiety wierzytelności oraz koszty prowadzenia działalności windykacyjnej. Liczne dodatkowe ograniczenia związane z polubownym dochodzeniem należności oraz eliminacja skuteczności podejmowanych
    działań bezpośrednio przełożą się na koszty funkcjonowania wierzycieli wtórnych i na rentowność prowadzenia windykacji. W powiązaniu z tym, że Ustawa nie będzie miała zastosowania do windykacji realizowanej np. samodzielnie przez banki/wierzycieli pierwotnych, spowoduje to narastający efekt kumulacji złych długów u wierzycieli pierwotnych negatywnie wpływając na możliwości finansowania gospodarki realnej, wzrost kosztów windykacji po stronie wierzycieli pierwotnych, powstawanie licznych zatorów płatniczych oraz – pod pretekstem korzystania z nadawanych uprawnień – zachęci to dłużników do podejmowania postaw moralnie wątpliwych wobec wierzycieli wtórnych. Zupełnie inne cele stawia unijna Dyrektywa 2021/2167 z dnia 24 listopada 2021 r. w sprawie podmiotów obsługujących kredyty i nabywców kredytów oraz w sprawie zmiany dyrektyw 2008/48/WE i 2014/17/UE (dalej: „Dyrektywa NPL”), której celem jest opracowanie kompleksowej strategii służącej rozwiązaniu problemu nieobsługiwanych kredytów stworzenie warunków do tego, aby w instytucjach kredytowych zalegały coraz mniejsze ilości wierzytelności i aby rynek nabywania wierzytelności został pobudzony (zwiększenie konkurencji na rynku wierzytelności poprzez większą transparentność cen za sprzedawane portfele).

    Oczekujemy zatem, że w projektowanej Ustawie usunięte zostaną wszystkie zapisy wykluczające możliwość prowadzenia czynności windykacyjnych wobec pewnej kategorii dłużników, a także wiele zbędnych ograniczeń w prowadzeniu windykacji polubownej. Postulujemy, aby zasady windykacji, których dorobek ostatnich 20 lat został wypracowany w Zasadach Dobrych Praktyk Windykacyjnych Związku Przedsiębiorstw Finansowych stanowiły fundament regulacyjny do przyszłych rozważań ustawodawczych dotyczących zasad prowadzenia działalności windykacyjnej w Polsce.

    Rekomendacja 2
    Szanując chęć dążenia projektodawcy do zwiększania ochrony nieprofesjonalnych uczestników obrotu, co jest wyrazem trendu nie tylko na poziomie krajowym, ale przede wszystkim – płynącym z dorobku legislacji i orzecznictwa unijnego – chcemy zwrócić uwagę, że Dyrektywa NPL w znacznym stopniu wyznacza granice funkcjonowania rynku zbywania, nabywania zarządzania wierzytelnościami przeterminowanymi sektora bankowego, czyli tego, który stanowi większość podaży wierzytelności konsumenckich na rynku. Dyrektywa NPL ma na celu pełną harmonizację usług prowadzenia działalności windykacyjnej w UE w sposób pobudzający konkurencję oraz likwidację barier lub arbitrażu pomiędzy krajami
    członkowskimi. Projektowana Ustawa wraz z drugim – równolegle procedowanym – projektem ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku z zapewnieniem rozwoju rynku finansowego oraz ochrony inwestorów na tym rynku znacząco wybiega poza przyjęte rozwiązania w Dyrektywie NPL. W szczególności wymogi dotyczące licencjonowania i nadzoru
    nad działalnością windykacyjną są jasno określone w Dyrektywie NPL. Postulowane zmiany w krajowej legislacji zmierzające do obowiązku uzyskania przez firmy windykacyjne licencji TFI lub domu maklerskiego zdają się być całkowicie nadmiarowe. Ponieważ termin implementacji Dyrektywy NPL przypada na koniec 2023 roku, zasadne jest rozpoczęcie krajowych prac nad wdrożeniem tego aktu w sposób spójny i kompleksowy. Rozproszenie legislacyjne materii, jaką jest działalność windykacyjna na trzy różne akty prawne, których wejście w życie będzie zbiegało się w czasie jest działaniem ze wszech miar niepożądanym, wywołującym zagrożenie dla bezpieczeństwa prawnego prowadzonej działalności oraz zaburzenia konkurencji na rynku wewnętrznym. Ponadto, dwoistość regulacji dotyczących zasad windykacji, określona odmiennie dla windykacji należności bankowych (zgodnie z Dyrektywą NPL) oraz nie bankowych (zgodnie z projektowaną Ustawą) w sposób całkowicie nieuzasadniony doprowadzi to uprzywilejowania jednych dłużników względem drugich. Trudne do pogodzenia wydaje się bowiem stosowanie innych standardów i zasad windykacji dla wierzycieli pierwotnych i nabywców wierzytelności (wierzycieli wtórnych). Z tego względu zasady windykacji powinny być stosowane
    spójnie dla wszystkich rodzajów dłużników należących do tej samej grupy (np. konsumenci). Postulujemy, aby jak najszybciej rozpocząć pracę nad wdrożeniem Dyrektywy NPL , którą oceniamy jako akt spójny, kompletny i potrzebny dla całego rynku windykacyjnego w UE przy jednoczesnym włączeniu projektowanych zmian w Ustawie do tego procesu tam, gdzie projektowane rozwiązania nie będą sprzeczne z celami Dyrektywy NPL. Jesteśmy zdania, że to wypracowane Zasady Dobrych Praktyk Windykacyjnych ZPF, w powiązaniu z prawidłową implementacją Dyrektywy NPL, powinny stanowić podstawę architektury regulacyjnej określającej zasady windykacji, nabywania wierzytelności oraz nadzoru nad tą działalnością dla wszystkich rodzajów zobowiązań konsumenckich.

    Rekomendacja 3
    Polskie firmy windykacyjne działają nie tylko na rynku krajowym, lecz również na innych rynkach UE. Konieczność dostosowania działalności do Dyrektywy NPL we wszystkich krajach członkowskich spowoduje liczne zmiany organizacyjne i proceduralne, których ujednolicenie będzie kluczowe dla prawidłowego zarządzania tego typu działalności równolegle
    na kilku rynkach. Dlatego krajowe inicjatywy legislacyjne odbiegające od tych, które będą tworzone w innych państwach UE na bazie Dyrektywy NPL, mogą spotęgować że podmioty polskie znajdą się w gorszej sytuacji i będą dyskryminowane w porównaniu do firm, które będą posiadały siedzibę w innej jurysdykcji europejskiej. Może to prowadzić do przenoszenia działalności polskich firm windykacyjnych do innych krajów UE i prowadzenie jej na zasadzie transgranicznej z pominięciem ograniczeń wynikających ze sprzecznego z Dyrektywą NPL ustawodawstwa krajowego. Byłoby to zjawisko ze wszech miar niepożądane nie tylko z perspektywy skutecznego nadzoru krajowego nad branżą zarządzania wierzytelnościami, lecz także ze względów fiskalnych.

    Postulujemy zatem, aby we wszystkie prace legislacyjne dotyczące branży zarządzania wierzytelnościami włączony został zespół ekspertów złożony zarówno z przedstawicieli branży, jak i Ministerstwa Finansów.

     

     

     

     

    Rekomendacje opracowane we współpracy z KPMG

    Rozwiń pełny opisUkryj opisPrzejdź dalej
  • VIII Najważniejsze rekomendowane obszary działań w polityce gospodarczej Polski - grudzień 2022

    Wśród rekomendacji dotyczących polityki gospodarczej na najbliższe lata zaproponowanych w tej edycji ankiety można wyróżnić trzy główne grupy tematyczne w polityce gospodarczej Polski:

    1. Wdrożenie skutecznej polityki antyinflacyjnej
    Ankietowani specjaliści2 podkreślają konieczność wdrożenia skutecznej polityki antyinflacyjnej. W ramach tych rekomendacji zakreślono następujące pola działań:
    – zaostrzenie polityki monetarnej, nie tylko poprzez wzrost stóp procentowych
    – likwidacja „tarcz antyinflacyjnych”, przynoszących krótkotrwałe obniżenie inflacji kosztem trwałego wzrostu zadłużenia publicznego
    – przywrócenie wiarygodności RPP, m.in. poprzez zmniejszenie poziomu upolitycznienia i wygaszenie konfliktów w ramach Rady
    – poprawę komunikacji NBP i RPP
    – stymulowanie atrakcyjności oszczędności długookresowych

    2. Stabilizacja finansów publicznych oraz wzmocnienie podejścia wolnorynkowego w gospodarce
    Eksperci EKF zwracają uwagę na konieczność podjęcia działań konsolidujących i zwiększających przejrzystość finansów publicznych oraz na potrzebę ograniczenia działań interwencjonistycznych, zaburzających samoregulację rynkową.

    W szczególności rekomendują:
    – ograniczenie ekspansywności polityki fiskalnej, zmniejszenie deficytu szeroko ujętej sfery publicznej, powrót do polityki antycyklicznej niezależnie od kalendarza wyborczego,
    – zwiększenie przejrzystości finansów publicznych m.in. przez objęcie całego sektora finansów publicznych (zgodnie
    z definicją ESA) procesem regularnego monitorowania i kontrolą parlamentu, oraz poprzez włączenie wydatków funduszy pozabudżetowych w zakres obowiązywania Stabilizacyjnej Reguły Wydatkowej
    – przywrócenie działania reguł fiskalnych
    – odejście od polityki centralizacji i zwiększania roli państwa w gospodarce, odejście od działań zaburzających mechanizmy rynkowe,
    – zmianę struktury wydatków finansów publicznych poprzez redukcję transferów socjalnych przy podniesieniu nakładów na cele kluczowe dla rozwoju, m.in. na politykę zdrowotną, obronę narodową, transformację energetyczną
    – zmniejszenie stopnia ingerencji państwa w sektor bankowy
    – zwolnienie kredytów inwestycyjnych z podatku bankowego
    – ograniczenie ryzyka prawnego zawieranych umów, szczególnie kredytowych

    3. Uruchomienie KPO, pobudzanie inwestycji, przygotowanie do odegrania roli w odbudowie Ukrainy przez polskie przedsiębiorstwa
    Ankietowani licznie wskazali na konieczność możliwie szybkiego wygaszenia napięć z organami EU i uruchomienia środków z KPO oraz z Funduszu Spójności – środki te byłyby wsparciem dla inwestycji i wzrostu gospodarczego w czasie, kiedy działania inwestycyjne sektora prywatnego będą osłabione. W szerszym horyzoncie ekonomiści niezmiennie podnoszą kwestie związane z wspieraniem procesów inwestycyjnych, budujących potencjał wzrostu gospodarki. Pojawiły się także rekomendacje wskazujące na konieczność przygotowania organizacyjnego do tego, aby polskie przedsiębiorstwa mogły odegrać zauważalną rolę w przyszłej odbudowie Ukrainy.

    Ankietowani przez EKF eksperci rekomendują:
    – ułożenie stosunków z KE w sprawie KPO i funduszy strukturalnych,
    – usunięcie barier w rozwoju „zielonej” energetyki, w tym wsparcie dla firm rozwijających własne zeroemisyjne źródła energii,
    – poprawę atrakcyjności i atmosfery inwestycyjnej w Polsce, m.in. poprze stabilizację ram prawnych i podatkowych oraz „czerwone światło” dla wszelkich regulacji podnoszących koszty prowadzenia biznesu,
    – podjęcie działań mających na celu przygotowanie polskich firm do odegrania znaczącej roli w odbudowie Ukrainy
    – wykorzystanie zwiększonych wydatków na obronność do rozwoju krajowych kompetencji i zdolności wytwórczych w tym zakresie

    Rozwiń pełny opisUkryj opisPrzejdź dalej
Rekomendacje 2022
Pobierz plikPrzejdź dalej

Rekomendacje Europejskiego Kongresu Finansowego w poprzednich latach

Organizator
Poprzedni slajdNastępny slajd
Partner Główny EKF
Partnerzy EKF
Poprzedni slajdNastępny slajd
Partnerzy Instytucjonalni EKF
Poprzedni slajdNastępny slajd
Partnerzy akademiccy
Poprzedni slajdNastępny slajd
Wybierz wydarzenie
Europejski Kongres Finansowy10 - 12 czerwca 2024

ZAPISZ SIĘ NA NEWSLETTER!

W ramach newslettera przesyłać będziemy informacje o inicjatywach Samorządowego Kongresu Finansowego. Możesz spodziewać się także zaproszeń do udziału w debatach, ale również materiałów eksperckich w postaci komentarzy, artykułów czy raportów i filmów video.

Wyrażam zgodę na otrzymywanie informacji drogą elektroniczną (newsletter) i listowną na temat innych wydarzeń organizowanych przez Fundację Centrum Myśli Strategicznych. Zgoda jest obowiązkowa. Administratorem moich danych osobowych jest Fundacja Centrum Myśli Strategicznych z siedzibą ul. Stępińska 28, 00-739 Warszawa, e-mail: kontakt@fundacjacms.pl Mam prawo cofnąć zgodę w każdym czasie (dane przetwarzane są do czasu cofnięcia zgody). Mam prawo dostępu do danych, sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania, prawo sprzeciwu, prawo wniesienia skargi do organu nadzorczego jakim jest Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych z siedzibą w Warszawie przy ul. Stawki 2, 00-193 Warszawa oraz prawo do przeniesienia danych.*

 

Wyszukaj na stronie

Anuluj wyszukiwanie